وحدت فداییان خلق ایران، درحزب چپ ایران (فداییان خلق) خجسته
باد!
وهاب انصاری،
اخبار روز، ۱٣ فروردين ۱٣۹۷ - ۲ آوريل ۲۰۱٨ : حدود ده
سال پیش زمانی که هیات نمایندگی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) (افتخار حضور
درآن را داشتم) درپاریس به هیات نمایندگی سازمان اتحاد فداییان خلق ایران پیشنهاد
آغاز مذاکرات برای روند وحدت را داد، انجام و چگونگی وحدت هنوز در هاله ایی از
ابهام و همراه با هزاران سوال بود. درآن زمان استدلال اصلی این بود که آنچه که از
هردو سازمان در درون و بیرون طرح میشود، نشان از همپوشانی و همراهی در تمامی عرصه
های سیاسی، برنامه ایی و تشکیلاتی است، که اینها همراه با اختلافات درهردوسازمان
است. میتوانیم با پذیرش دمکراسی درون حزبی که در هر دو سازمان به رسمیت شناخته شده
است، با اتکا به نکات مشترک در نظر، برنامه و سیاست در یک تشکل جدید وحدت بکنیم و
به جنبش اعلام بکنیم که فداییان بمثابه بخشی ازجنبش چپ ایران، علیرغم تمامی
انشعابها وجداییهای گذشته که همراه با درد و حرمان بوده است، میتوانند بر تفرقه و
به این درد وحرمانها پایان دهند. افسوس در این روند به هردلیل بخشی از سازمان
اتحاد فداییان نیامدند. جایشان خالی است. از نظر من آن بخش هم جدا از اینکه در این
روند شرکت نکردند. هرجا که باشند و هستند. جزو نزدیکترین یاران ما و از عزیزان ما
هستند. عزیزانی که میتوانیم و باید راه آینده را، راه استقرار دمکراسی برای
کشورمان را با هم هموار بکنیم. این وحدت و تشکیل "حزب چپ ایران (فداییان
خلق)" پیروزی آنان و تشکیل حزب همکار ومتحد آنان باید فهمیده شود و در عمل
باید تلاش بکنیم که با آن بخش از اتحاد فداییان که یار و یاور وعزیزان ما هستند،
همکار و یار و متحد باشیم. شخصا امید فراوان دارم که چنین هم خواهد شد.
اما این روند که پیشبینی میشد، روند آسانی است. ده سال طول کشید. ده سالی که همراه با دغدغه ها، نگرانیها، بیم و امیدها بود، که حتی گاهی پیروزی این روند به ناامیدی تنه میزد. اما همه آنهایی که به وحدت فداییان خلق به مثابه یک جنبش اجتماعی و دارای تاثیر معین درسپهر سیاسی کشور امید داشتند. هیچگاه این امید را از دست ندادند. با هر بحران و اختلافی وبا هر بن بستی تلاش کردند، بر این مشکلات غلبه بکنند. غلبه بر این مشکلات بدون بحث، تعامل و تسامح و عقب نشینی ها نمیتوانست میسر شود. دراین روند شاید یکی از کسانی بودم که بیشترین دغدغه و تلاش را داشتم. بدون اغراق در این دو ساله اخیر پروسه بنیانگذاری تشکل نوبنیاد صدها صفحه مطلب، نامه درونی و بیرونی نوشتم. درارگانهای مسئول این پروسه عضو بوده ام. اما در تمامی این سالها هیچگاه امیدم را به پیروزی تشکیل تشکل نوبنیاد از دست ندادم. بعد از کنگره فوق العاده سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) سال ۲۰۱۶ که عضو هیات نمایندگی سازمان (بجز دوره کوتاهی) درهیات برگزاری کنگره مشترک بودم، با امید اینکه این روندی را که شروع کرده ایم باید آبرومندانه وبا شکوه و بویژه با مشارکت همه آنهایی که میتوانند و میتوانستند دراین روند باشند به سرانجام برسانیم، تلاش کردم.
درعرصه سیاست وبرنامه تلاش و امیدم این بود، که برآمد تشکل نوبنیاد از حد میانگین کنونی تشکلهای وحدت کننده با صراحتتر، شفافتر و رادیکالتر باشد. با اعتقاد به این موضوع ما منشوری تحت عنوان "برای چپ سوسیالیستی، عدالتخواه دمکراسی خواه" را با هفت امضا به کنگره مشترک ارایه دادیم. ما خود را چپی تعریف کردیم که برهم تنیدگی وگسست ناپذیری سوسیالیسم، عدالت و دمکراسی تاکید دارد وبرای آن مبارزه میکند. چپی مخالف نظام سرمایه داری به مثابه نظامی سلطه گر واستثمارگر تعریف کردیم، مدافع طبقات واقشار کارگران و زحمتکشان که زیر سلطه سرمایه داری له میشوند، هستیم. ما خود را چپی نه بی ریشه و تبار، بلکه درهمپیوستگی با تاریخ کل چپ جهانی که از مانیفست حزب کمونیست شروع وتاکنون با همه تحولات و نقد خود امتداد دارد، تعریف کردیم. ما مخالف سیاستهای آزمندانه کشورهای امپریالیستی در جهان و بویژه در منطقه خاورمیانه که آنرا به آتش و خون کشیده اند، هستیم. این مخالفت ومبارزه ما با سیاستهای امپریالیستی بمعنای تایید یا چشم پوشی برسیاستها و وجود رژیمهای دیکتاتور وفاسد در منطقه نیست. ما معتقد هستم که درعرصه سیاست داخلی نظام جمهوری اسلامی به مثابه یک کل مانع هرنوع تحول دمکراتیک در کشور است وبرگذارازجمهوری اسلامی بمثابه یک کل تاکید کردیم ومعتقدیم گفتمان اصلاح طلبی حکومتی بمثابه یک گفتمانی که بتواند تحول مثبتی درکشور بازی بکند، به پایان رسیده است. اینها شاخصه های منشوری بود که به کنگره ارایه دادیم وازآن دفاع کردیم.
اکنون که کنگره مشترک به پایان رسیده است. همه ماها با نگاهی مثبت وبا امید به اینکه "حزب چپ ایران (فداییان خلق)" بتواند در امتداد اجتماعی و تاریخی خود که همانا جنبش اجتماعی وتاریخی فداییان خلق است، گسترش و پیوند یابد. همان فداییانی که از سیاهی جنگلهای سیاهکل باامید به رهایی و خوشبختی مردم ایران مبارزه را حتی بدون برنامه و سیاستی تدوین شده آغاز کردند، درتلاطمات انقلاب بهمن ۵۷ بخاطر بی تجربگی، بخاطر سیلی از وقایعی که باید درآن ها حرکت میکردند و تصمیم میگرفتند، دچار انشعاب و جداییها شدند واکنون دوباره حداقل بخش بزرگی ازهمان فداییان که از فداییان اقلیت، ۱۶ آذر، جناح چپ اکثریت وخود سازمان فداییان خلق ایران اکثریت به مثابه یک کل حضور دارند، گرد هم آمده اند. این گردهمایی وشکیل "حزب چپ ایران (فداییان خلق)" را که بزودی۵۰ ساله میشود، باید به فال نیک گرفت. این وحدت حاصل تجربه، تلاش ومبارزه نیم قرن از حیات سیاسی-اجتماعی چپ ایران است. وحدت بخشی ازفداییان خلق ایران را باید جشن گرفت وباید این امید واین فضا را درکشور بین همه نحله های سیاسی برد که میتوان علیرغم همه اختلافات متحد شد و وحدت کرد. %
وهاب انصاری، ۱٣ فروردين ۱٣۹۷ - ۲ آوريل ۲۰۱٨ wahab_anssari@yahoo.de
اما این روند که پیشبینی میشد، روند آسانی است. ده سال طول کشید. ده سالی که همراه با دغدغه ها، نگرانیها، بیم و امیدها بود، که حتی گاهی پیروزی این روند به ناامیدی تنه میزد. اما همه آنهایی که به وحدت فداییان خلق به مثابه یک جنبش اجتماعی و دارای تاثیر معین درسپهر سیاسی کشور امید داشتند. هیچگاه این امید را از دست ندادند. با هر بحران و اختلافی وبا هر بن بستی تلاش کردند، بر این مشکلات غلبه بکنند. غلبه بر این مشکلات بدون بحث، تعامل و تسامح و عقب نشینی ها نمیتوانست میسر شود. دراین روند شاید یکی از کسانی بودم که بیشترین دغدغه و تلاش را داشتم. بدون اغراق در این دو ساله اخیر پروسه بنیانگذاری تشکل نوبنیاد صدها صفحه مطلب، نامه درونی و بیرونی نوشتم. درارگانهای مسئول این پروسه عضو بوده ام. اما در تمامی این سالها هیچگاه امیدم را به پیروزی تشکیل تشکل نوبنیاد از دست ندادم. بعد از کنگره فوق العاده سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) سال ۲۰۱۶ که عضو هیات نمایندگی سازمان (بجز دوره کوتاهی) درهیات برگزاری کنگره مشترک بودم، با امید اینکه این روندی را که شروع کرده ایم باید آبرومندانه وبا شکوه و بویژه با مشارکت همه آنهایی که میتوانند و میتوانستند دراین روند باشند به سرانجام برسانیم، تلاش کردم.
درعرصه سیاست وبرنامه تلاش و امیدم این بود، که برآمد تشکل نوبنیاد از حد میانگین کنونی تشکلهای وحدت کننده با صراحتتر، شفافتر و رادیکالتر باشد. با اعتقاد به این موضوع ما منشوری تحت عنوان "برای چپ سوسیالیستی، عدالتخواه دمکراسی خواه" را با هفت امضا به کنگره مشترک ارایه دادیم. ما خود را چپی تعریف کردیم که برهم تنیدگی وگسست ناپذیری سوسیالیسم، عدالت و دمکراسی تاکید دارد وبرای آن مبارزه میکند. چپی مخالف نظام سرمایه داری به مثابه نظامی سلطه گر واستثمارگر تعریف کردیم، مدافع طبقات واقشار کارگران و زحمتکشان که زیر سلطه سرمایه داری له میشوند، هستیم. ما خود را چپی نه بی ریشه و تبار، بلکه درهمپیوستگی با تاریخ کل چپ جهانی که از مانیفست حزب کمونیست شروع وتاکنون با همه تحولات و نقد خود امتداد دارد، تعریف کردیم. ما مخالف سیاستهای آزمندانه کشورهای امپریالیستی در جهان و بویژه در منطقه خاورمیانه که آنرا به آتش و خون کشیده اند، هستیم. این مخالفت ومبارزه ما با سیاستهای امپریالیستی بمعنای تایید یا چشم پوشی برسیاستها و وجود رژیمهای دیکتاتور وفاسد در منطقه نیست. ما معتقد هستم که درعرصه سیاست داخلی نظام جمهوری اسلامی به مثابه یک کل مانع هرنوع تحول دمکراتیک در کشور است وبرگذارازجمهوری اسلامی بمثابه یک کل تاکید کردیم ومعتقدیم گفتمان اصلاح طلبی حکومتی بمثابه یک گفتمانی که بتواند تحول مثبتی درکشور بازی بکند، به پایان رسیده است. اینها شاخصه های منشوری بود که به کنگره ارایه دادیم وازآن دفاع کردیم.
اکنون که کنگره مشترک به پایان رسیده است. همه ماها با نگاهی مثبت وبا امید به اینکه "حزب چپ ایران (فداییان خلق)" بتواند در امتداد اجتماعی و تاریخی خود که همانا جنبش اجتماعی وتاریخی فداییان خلق است، گسترش و پیوند یابد. همان فداییانی که از سیاهی جنگلهای سیاهکل باامید به رهایی و خوشبختی مردم ایران مبارزه را حتی بدون برنامه و سیاستی تدوین شده آغاز کردند، درتلاطمات انقلاب بهمن ۵۷ بخاطر بی تجربگی، بخاطر سیلی از وقایعی که باید درآن ها حرکت میکردند و تصمیم میگرفتند، دچار انشعاب و جداییها شدند واکنون دوباره حداقل بخش بزرگی ازهمان فداییان که از فداییان اقلیت، ۱۶ آذر، جناح چپ اکثریت وخود سازمان فداییان خلق ایران اکثریت به مثابه یک کل حضور دارند، گرد هم آمده اند. این گردهمایی وشکیل "حزب چپ ایران (فداییان خلق)" را که بزودی۵۰ ساله میشود، باید به فال نیک گرفت. این وحدت حاصل تجربه، تلاش ومبارزه نیم قرن از حیات سیاسی-اجتماعی چپ ایران است. وحدت بخشی ازفداییان خلق ایران را باید جشن گرفت وباید این امید واین فضا را درکشور بین همه نحله های سیاسی برد که میتوان علیرغم همه اختلافات متحد شد و وحدت کرد. %
وهاب انصاری، ۱٣ فروردين ۱٣۹۷ - ۲ آوريل ۲۰۱٨ wahab_anssari@yahoo.de
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر