۱۳۹۶ مرداد ۹, دوشنبه

بیانیه ی دوم به روز رسانی تشکل فرهنگی وسیاسی خلق ترکمن

بیانیه دوم شورای هماهنگی درخصوص به روز رسانی تشکل فرهنگی وسیاسی خلق ترکمن

انقلاب سال1114ش/1736م  مردمان ایران برعلیه سیستم حکومتی "مرید ومرشدی"( امام و امتی) طریقت صفویه که با برگزاری کنگره صدهزار نفری در دشت مغان به ثمر رسید ، 60 سال بعد توسط آقامحمد خان قاجار به شکست کشیده شد.
 انقلاب 1285ش/1906 مردمان ایران که سیستم حکومتی کشور را مدرن نمود ودرنتیجه ایران صاحب قانون اساسی ومجلس گردید تا بجای فرمانهای شاه، مصوبات برگزیدگان مردم قانون شود، 14سال بعد توسط بنیانگذار رژیم دیکتاتوری پهلوی به شکست کشیده شد.
   پیروزی مردمان ایران درسرنگونی رژیم دیکتاتوری شرایط دموکراتیکی را بوجود آورد وتشکل فرهنگی وسیاسی خلق ترکمن با هدف تلاش وکوششهای سازمانیافته ومدنی دراه تحقق آمال وآرزوهایی که در روند انقلاب بهمن1357/ 1979 بحالت شعار سر داده شده بود، بنیانگذاری شد.
   درسال 1362/1983 فعالین فرهنگی وسیاسی مردم ترکمن ایران براثر غالب شدن شرایط دیکتاتوری خفقان آور روی بمهاجرت آوردند تا فعالیت درراه اهداف خود را درجوار نیروهای دمکرات و انقلابی کشوردرخارج ادامه دهند. ولی در زمستان1363 بدنبال حذف شعار خودمختاری درنشریه کانون بنام "ایل گویجی"، در راه بازسازی و تدقیق مناسبات پرداختند. ولی وقتی توطئه برعلیه طرف داران خودمختاری درخرداد1365/1986 وارد مرحله جدیدی گردید، هیأت بازسازی هم ترمیم یافت و فعال شد.
   با گسترش مهاجرت به اُروپا درسال 1366/1987 جامعه ترکمن درشهر برلین غربی نیز شکل گرفت. هیات بازسازی با تکیه به امکانات آنها موفق به برگزاری کنفرانسی برای بازسازی دموکراتیک کانون فرهنگی وسیاسی خلق ترکمن درشهر برلین غربی( اردیبشت 1368/1989) گردید وشورای هماهنگی بطور دموکراتیک وبا اعمال  خرد جمعی انتخاب شد. شورای هماهنگی درآغاز کار با ضرورت ترجمه نام کانون مواجه گردیده ودرپاسخ به این ضرورت اجتناب ناپذیر بطور یکدست با ترجمه واژه ی "کانون" به واژه "اورگانی زئی شن" بمعنی "سازمان" موافقت شد بطوریکه شورای هماهنگی حتی با یک مخالف ازبدنه تشکیلات نیز مواجه نگردید. با قرار شورای هماهنگی واحدهای کانون در برلین، آشغابات وگوته بورگ سوئد شکل گرفت. درنتیجه ضمن بکار بردن واژه "کانون" در نام فارسی تشکل فرهنگی وسیاسی ترکمنهای ایران، بکاربردن واژه های " قوراما" ، "آرگانیزاتسیا" ،"اورگانی زاتسیون" و "اورگانی زئیشن" درموارد ضروری بکار گرفته شد و عادی گردید.

   زمان آغاز فاز اصلی مرحله آداپتاسیون( سازگاری و سازش) درمهاجرت که با ترک اردوگاه واستقرار درواحد مسکونی درکنار شهروندان شروع می شود، درکشورهای مختلف اروپایی متفاوت بود وکشور آلمان فدرال  بلحاظ طی شدن مرحله مذکور بعلت آغاز وحدت دونیمه ی شرقی وغربی ویژه گیهای خود را داشت. با تمام این احوال بتدریج بخشی از نیروهای ترکمن درکنار نیروهای متعلق به ملیت های تحت ستم مضاعف ایران قرارگرفته درجنبش همبستگی آنها نقش قابل توجه ای داشتند. آنها قبل از فراروئی جنبش همبستگی مذکور به "کنگره ملیت های ایران فدرال" که ائتلاف کنفدراتیوی ازتشکلهای متعلق بملیتها بود،توانستند "سازمان دفاع از حقوق ملی خلق ترکمن" را تشکیل داده دربنیانگذاری آن شرکت فعالی داشته باشند. تشکل فرهنگی وسیاسی خلق ترکمن درسال 2010 به ائتلاف نامبرده پیوست وبه بهمکاری خود برای فراروئی اتحاد نیروهای آحاد مختلف ایران به اتحادی گسترده درراه دموکراسی و حقوق بشر را همچنان ادامه میدهد.

   در دوره مهاجرت دوم متناسب با گسترش بهره گیری بشریت از امکانات تکنولوژی جدیدی چون فاکس، کامپیوترشخصی سپس اینترنئت وغیره که همچنان بسرعت رو به گسترش است، تغییر و تحولات اجتماعی نیز سرعت گرفت و ضرورت "به روز" شدنها را اجتناب ناپذیر نمود. درپاسخ بدین مطالبه زمان، درآزرماه 1393 برابربا دسامبر2014 شورای هماهنگی  طی بیانیه ای با عنوان "بیانیه ی به روز رسانی کانون فرهنگی وسیاسی خلق ترکمن" اعلام کرد "کانون در راه انطباق با وضعیت جدید جهان درعصر جهانی شدن ازجنبه ی ابراز وجود وبیان پای بندی به تلاش در راه رفع انواع نابرابریها ونیز در دفاع از مطالبه حقوق پایمال شدۀ مردمان ایران ازجمله ترکمن ها دارای نشانی سه رنگ می شود". درپاراگراف دیگری از بیانیه مقرراتی را درچگونگی ارتقای اعضا به ارگان عالی یعنی شورای هماهنگی را پیش کشید و اعلام نمود "شورای هماهنگی با درنظرگرفتن تداوم روزافزون دگرگونیها در عصر گلوبالیزاسیون وگذر تعداد قابل توجهی ازافراد جوامع مهاجر ترکمن به مرحله انتگراسیون وگسترش مناسبات در دنیای مجازی، مرحله کنونی را فاز دوم دوره مهاجرت درعصر جهانی شدن تشخیص داد ودرراه انطباق خلاق با شرایط و مطالبات زمان تصمیم گرفت ترکیب شورای هماهنگی تنها متشکل از نمایندگان واحدها نباشد. ...".

  اینک بیش از یکسال ونیم است که شورای هماهنگی سازمان فرهنگی وسیاسی خلق ترکمن موفق به راه اندازی وئب سایتی به آدرس ilguji.org برای نشریه "ایل گویجی" گردید ونشریه قبلی شورای هماهنگی به آدرس kanuntribun.blogspot.com  با مجموعه ای ازاسناد مهم تشکیلاتی به حالت آرشیو درپیوند با سایت قرارگرفت. دراین مدت بدنبال امضای قرارداد فرجام ضرورت تلاش برای اتحاد نیروها در راه دموکراسی وحقوق بشر بمطالبه روز تبدیل شد. ولی هرپیشروی درپاسخ باین مطالبه زمان، اعضا وشورای هماهنگی را با مشکلی که پیشتر با قرارگرفتن نام تشکل مان درلیست تشکلهای عضو "کنگره ملیتهای ایران فدرال" تجربه شده بود مواجه نموده دربرابر ضرورت تداوم بروز رسانی تا حد تغییر نام فارسی تشکیلات قرار میداد. بدینجهت شورای هماهنگی افزوده شدن خود بخودی ضرورت یاد شده برآنچه که تا کنون دربالا ودربیانیه قبلی هم مطرح شده بود را درنظرگرفته، بروز رسانی نام تشکل فرهنگی وسیاسی خلق ترکمن را ضرورتی اجتناب ناپذیر تشخیص داد وپذیرفت ترجمه واژه "ارگانیزئیشن" بفارسی که "سازمان" میشود بکارگرفته شود و"سازمان فرهنگی وسیاسی خلق ترکمن" نیز یکی دیگر ازنام های تشکل فرهنگی وسیاسی خلق ترکمن محسوب شود. دررابطه با این تغییرو تحول نمی توان به واژه "مردم" بعنوان معنی واژه ی "خلق" که نام فارسی را می تواند بصورت "سازمان فرهنگی وسیاسی مردم ترکمن ایران" تغییر دهد بی توجه شد. البته ازنظر شورای هماهنگی کسی مجبور نیست از واژه های "تشکل"، "سازمان" و"کانون" تنها یکی را استفاده نماید. برای اینکه تشکل فرهنگی وسیاسی ترکمنهای ایران چون درحفظ دستاورد های دموکراتیک انقلاب بهمن1357 توانست نقش قابل توجهی درکنار دیگر نیروهای انقلابی کشور داشته باشد بدینجهت ازجانب بسیاری از نیروهای خلق ترکمن همیشه فراتر از یک " کانون" معمولی دیده شده است.%
  سازمان فرهنگی وسیاسی خلق ترکمن ،  جولای2017/مرداد 1396

۱۳۹۶ تیر ۲۶, دوشنبه

با ازبین بردن تبعیض میتوان مانع بروز نژادپرستی شد


تنها با برقراری برابرحقوقی می‌توان تبعیض را ازبین برد و مانع بروز نژادپرستی شد
زبان رسمی ومعضل زبان‌های غیررسمی درایران
 رقیه کبیری ، 18.09.1394 ، سایت ایشیق: زبان نظامی‌انتزاعی، ذهنی و جمعی است. نظامی‌از نشانه‌ها که به واسطه‌ی گفتار و نوشتار تحقق مادی می‌یابد. هر جمعیّت زبانی، قواعدی برای این نشانه‌ها دارد. از هم‌نشینی وجانشینی واج‌ها و واژه‌ها زنجیره‌ی گفتار پدید می‌آید و زبان دست‌کم یکی ازکاربردهایش را که ابزاری برای ایجاد ارتباط وتحقق اندیشه‌ی بشری است از قوّه به فعل درمی‌آورد.
بر اساس زبان‌شناسی نوین، بویژه دیدگاه ساختارگرای آن، نمی‌توان بین زبان‌ها قائل به‌ برتری شد. تمامی‌زبان‌های دنیا، فارغ از این‌که صاحب رسم‌الخط شناخته شده و ادبیات غنی و فرهنگ والا باشند، یا زبانی قبیله‌ای، که صرفاً از عهده‌ی رفع نیازهای روزمره برآیند، در یک نگاه کلی کارکردی برابر دارند. این کارکرد بر اساس محور جانشینی و هم‌نشینی شکل می‌گیرد. مکتب پاریس آن را در قالب تجزیه‌ی دوگانه مطرح می‌کند که توضیح مفصل آن طبعاً در این مجمل نمی‌گنجد. آنچه تفاوت میان زبان‌ها را سبب می‌شود کاربرد هر زبان از سوی کسانی است که به آن زبان سخن می‌گویند. زبانی که رو به انکشاف و پویایی نداشته و تغییر و تحولات را به‌خود نپذیرد، اندیشه و ادبیات نیافریند و فاقد ارتباط کلامی‌بین گویشگرانش باشد، آن را بواقع زبانی مرده باید شمرد. شاید نیاز به تأکید نداشته باشد که امروزه زبان وسیله‌ی ارتباطی بی‌طرفی نیست و زبان‌هایی که از قدرت کاربردی بالایی بر خوردارند، به نوعی با مراکز قدرت در رابطه‌ای تنگاتنگ‌اند.
با آغاز حکومت پهلوی اول، ایده‌ی «یک کشور، یک زبان» در سرزمین کثیرالاقوام‌ و موزائیک‌واری چون ایران مطرح و به‌ضرب قانون بر تمام جمعیّت‌های زبانی ساکن درایران جاری و ساری شد. این ایده به طور مستقیم و صرفاً از ذهن تمامیت‌اندیش بنیانگذار دودمان پهلوی نتراویده بود. بل‌که او توانسته بود با استمداد از روشنفکران وقت، از جمله محمدعلی فروغی (ذکاءالمُلک) نخستین بنیانگذار فرهنگستان زبان فارسی، به این ایده جامه‌ی قانونی و فرهنگی بپوشاند. آبشخور فکری فروغی و روشنفکرانی نظیر او بواقع تغییر و تحولاتی بود که در این زمینه به تازه‌گی در اروپا شکل گرفته بود.
با آغاز عصر روشنگری ایده‌ی «یک زبان، یک ملت» به دغدغه‌های فرهنگی – سیاسی بسیاری از کشورهای اروپایی تبدیل شده بود. برای مثال، پس از انقلاب فرانسه با اتکا بر این اصل که حاکمیت مردم را می‌توان صرفاً در آئینه‌ی دولت- ملت دید و از این‌رو یکسان‌سازی زبان مردم و حاکمیت، امری ضروری است بی‌آنکه حقوق زبانیِ همه‌ی گویشگران ساکن سرزمین گُل در نظر گرفته شود، صرفاً یک گویش خاص، به زبان رسمی‌تمام ملیّت‌های ساکن در جغرافیای فرانسه تبدیل شد. آن زمان پروژه‌ی «یک زبان، یک ملت» موجب تنش‌های زیاد در برخی از کشورهای اروپایی گردید که پاکسازی نژادی در لهستان را می‌توان یکی از پیامدهای آن دانست. علاوه بر این نمونه‌ی برجسته، زبان‌های فرانسه و انگلیسی در مستملکات این دو کشور به ابزاری فراتر از ارتباط بین‌الاذهانی، یعنی به ابزار استعمار و استثمار بدل گشت. بدین گونه بود که در قرن نوزدهم میلادی پدیده‌ی «یک زبان، یک ملت» در اروپا، به ابزاری برای ستم ملی تبدیل شد.
نزدیک به یک قرن پیش، در کشور ما نیز بی‌آنکه به تنوع زبانی و آمار قابل توجه ملیّت‌های متعدد ساکن در آن توجهی شود، زبان فارسی به عنوان زبان واحد و رسمی‌در بندهای قانون گنجانده شد. این سیاست فرهنگی- زبانی در پی آن بود که تمام جمعیّت‌های زبانی به‌اصطلاح غیررسمی‌را در دایره‌ی محدود تک زبانی و تک فرهنگی گرد آورد، مع‌الاسف هنوز هم به حیات خود ادامه می‌دهد.
زبان، قطره‌ی تقطیر شده‌ای نیست که واج‌گونه و واژه‌گونه از آسمان بچکد. نشانه‌هایی است که از ذهن خلاق انسان می‌تراود. زبان به قدرت ماننده نیست که واژه‌ها و واج‌هایش همدیگر را برنتابند. آن‌ها به نرمی‌کنار هم می‌نشینید، جانشین همدیگر می‌شوند و زنجیره‌ی گفتار را پدید می‌آورند. زبان‌ها برخلاف گویشگرانش رفاقتی دیرینه با یکدیگر دارند، همیشه در حال داد و ستد بوده‌ و هستند.
زبان علاوه بر تحقق اندیشه‌ی بشری یک واقعیت اجتماعی و زنده است. تمام مناسبات اجتماعی موجود، از جمله مناسبات قدرت نیز به واسطه‌ی زبان بیان می‌شود. وقتی در یک جغرافیای کثیرالملل، زبانی واحد به طور قانونی رسمیت می‌یابد، به این زبان از طرف کانون قدرت ارزشی سمبولیک داده می‌شود که آن را در رأس تمام زبان‌ها و فرهنگ‌های دیگر می‌نشاند. زبان و فرهنگ سایر ملیّت‌ها بدون در نظر گرفتن آمار جمعیتی‌شان به مقام و درجه‌ی پایین‌تر رانده می‌شود و دیگر مناسبات سیاسی، فرهنگی و اجتماعی نیز از همین ارزش‌گذاری پیروی می‌کنند. این ارزش‌گذاری اساس فلسفه‌ و کارکرد زبان را به زیر سوآل می‌برد. و بدینگونه، آگاهانه یا ناآگاهانه برتری نژادی یک جمعیّت زبانی در جامعه نهادینه می‌شود. رده‌بندی‌های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی با اولویت دادن به زبان صورت می‌گیرد. در کشوری مانند ایران با این‌همه تنوع زبانی و گویشی تنها یک فرهنگستان، فرهنگستان زبان حاکم اجازه‌ی فعالیت می‌یابد. هیچ‌انگاری و به رسمیت نشناختن زبان‌های به‌اصطلاح غیررسمی، جایگاه نابرابر آن‌ها را در تمام عرصه‌ها به وضوح آشکار می‌سازد.
این ارزش‌گذاری تا بدانجا پیش می‌راند که علاوه بر زبان‌های غیررسمی‌حتی لهجه‌های متفاوت همان زبان واحد و رسمی‌شده را هم به درجات پایین‌تر تنزل می‌دهد. برای نمونه می‌توان به ارزش گذاری در عرصه‌ی ادبیات اشاره کرد که نمونه‌ای است خُرد از یک سیاست کلان. نگاهی گذرا تفاوت جایگاه ادیبان و نویسندگان و ناشران زبان‌های غیررسمی‌را با زبان رسمی‌آشکارا نمایان می‌کند.
مسئله‌ی مهمی‌که نمی‌توان نادیده گرفت این است که کانون قدرت برای ارزش‌گذاری سایر زبان‌ها از نخبگان و فرهیختگان جمعیّت‌های زبانیِ غیررسمی‌بهره می‌برد. بدین‌گونه که فرهیختگان این جمعیّت زبانی ارزش والاتری به زبان رسمی‌ ومسلط می‌دهند وتلاش دارند خیل عظیم سایر جمعیّت‌های زبانی را وادار کنند تا پربها بودن زبان رسمی‌و کم‌بها بودن زبان‌های غیررسمی‌را بپذیرند. با پیش‌برد چنین سیاستی تولیدات فرهنگی به انحصار زبان رسمی‌در‌می‌آید. در نتیجه، فرهنگ و ادبیات زبان‌های غیررسمی‌سیر قهقرایی می‌پیمایند و فرصت رشد برابر با زبان و فرهنگ رسمی‌را از دست می‌دهند و بستر مناسبی فراهم می‌آید برای ظهور تفکرات نژادپرستانه از سوی جمعیّت‌های زبانی رسمی‌و غیررسمی. انحصار یک زبان و رسمیت بخشیدن به آن سبب می‌شود که ادبیات سیاسی یک کشور چند زبانه از زبان به عنوان عنصری ایدئولوژیک بهره جسته و مسئله‌ی زبان را به مسئله‌ی سیاست گره بزند. استفاده‌ی ایدئولوژیک از زبان فرصت مناسبی فراهم می‌آورد تا جناح‌های سیاسی حاکم و غیرحاکم زبان را دست‌مایه‌ی تفکرات جناحی قرار داده و سیاست‌های خود را جدای از منافع ملّی در عرصه‌های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی پیش ببرند. حوادث سال‌های اخیر به‌روشنی گواه ظهور و رشد انواع تفکرات انحصارطلبانه از نوع پان‌فارسیسم، پان‌ایرانیسم، پان‌ترکیسم، پان‌عربیسم و… است. بهره‌برداری ایدئولوژیک و سیاسی شدن زبان نه تنها در ادبیات سیاسی کشور و فرهیختگان جامعه شکاف ایجاد می‌کند و انرژی موجود را به‌جای تولیدات فرهنگی والا هرز می‌برد، بلکه در میان اقشار عادی جامعه نیز زبان از کارکرد مثبت خود به کژراهه افتاده و منش سیاسی و ایدئولوژیک به‌خود می‌گیرد. دم دست‌ترین نمونه، هواداری بخش قابل ملاحظه‌ای از مردم آذربایجان از تیم تراکتورسازی است. هم‌اینک مع‌الاسف در ایران هواداری از «تراختور» به امری نمادین در حوزه‌ی ورزش تبدیل شده است. طوری‌که سال گذشته چنانکه در آخرین بازی لیگ برتر شاهد بودیم، این امر نمادین دست‌مایه‌ی مناسبی برای جناح‌های سیاسی کشور فراهم آورد تا در مقابل چشم هزاران تماشاگر به آن تقلب بزرگ دست بزنند.
می‌توان از نگاهی دیگر با ارجاع به واژه‌های کاربردی چند دهه‌ی اخیر، زبان را بیت‌المال معنوی تمام آحاد جامعه دانست. در جغرافیایی به نام ایران تمام جمعیت‌های زبانی باید سهم برابری از این بیت‌المال معنوی داشته باشند.
در کشور موزائیک‌واری چون ایران همزیستی زبان‌ها و فرهنگ‌های متعدد و متنوع با سابقه‌ی طولانی‌ای به‌درازای تاریخ در جوار یکدیگر، ایده‌ی جامعه‌ی زبانی یکدست و یک‌شکل به خیال می‌ماند. نمی‌توان به چنین جامعه‌ای در عالم واقع جامه‌ی عمل پوشاند.
ادبیات هنری است که به واسطه‌ی زبان تولید می‌شود. این فرآورده‌ی هنری به هر زبان که بیان شود، ظرفیت و استعداد هنری آن زبان را از قوّه به فعل درمی‌آورد. ادبیاتی که به زبان غیررسمی‌تولید می‌شود مشخصه‌های نحوی، کاربرد واژه‌گانی، هم‌نشینی و جانشینی واحد‌های زبانی، و در یک کلام کل نظام نشانه‌شناختی آن زبان را در قالب یک متن نوشتاری به نمایش می‌گذارد. چنانچه امکان آموزش زبان‌های ملیّت‌های ایرانی در مدارس فراهم نشود، و فرهنگستان‌ زبان‌های سایر ملیّت‌ها امکان فعالیت نیابند، با توجه به انتشار پایین کتاب‌ و نشریه در این عرصه، این گنجینه‌های زبانی بالقوّه، به استخوان‌های شکسته‌ای می‌مانند که در قالب‌های گچی عضله‌ها‌‌شان روز به روز به تحلیل می‌رود.
در راستای آنچه در بالا گفته شد زبان ترکی علاوه بر اینکه گویش بسیاری از مردم اروپا و آسیا با لهجه‌های مختلف را تشکیل می‌دهد، شاخه‌ای از آن، گویش بخش عظیمی‌از مردم ایران با لهجه‌های مختلف است. دریغا که در حال حاضر یک زبان‌ غیررسمی‌و مهجور در کشور به شمار می‌رود که در تاریخ معاصر ایران نزدیک به یک صده است که هر گونه امکان رشد و بالندگی از آن دریغ شده است. کدگذاری‌های زبان و فرهنگ رسمی‌سبب شده که زبان‌های غیررسمی‌در زمره‌ی زبان‌های فروتر قلمداد شوند. این شیوه‌ی فرهنگی غیردموکراتیک به سیاست روزمره تبدیل شده است. لطیفه‌ها و جوک‌هایی که آگاهانه یا ناآگاهانه در جامعه منتشر می‌شوند سبب می‌شود که ملیّت‌ها و زبان‌های گوناگون توسط این هنجارهای کلامیِ مذموم و تفرقه‌ساز، شرطی ‌شوند. رد پای این تمامیت‌خواهی را می‌توان به‌روشنی در عرصه‌ی هنر دید. سالیان مدیدی است که شاهد تقسیم کار‌ اجتماعی در عرصه‌ی سینما و سریا‌‌ل‌های تلویزیونی هستیم. تمام نقش‌هایی که به‌لحاظ ارزش‌گذاری‌های ایفایی هنجارین، فرودست شمرده می‌شوند به شخصیت‌هایی از جمعیّت‌های زبانی غیررسمی‌محول می‌شود. برنامه‌ی تلویزیونی «فیتیله» را می‌توان تا اینجا آخرین نمونه دانست. این برنامه برای کودکانی به اجرا درآمد که فهم معادلات فرهنگی- زبانی و معضلات سیاست‌های تک زبانی برای آنان طبعاً امری غیرقابل درک و فهم است.
تمایز گذاری میان زبان و فرهنگ‌های غیررسمی‌الگوهای هویتی تمام جمعیّت‌های زبانی را زیر سوآل می‌برد و به تبع آن به مناسبات نابرابر اجتماعی در تمام عرصه‌ها دامن می‌زند.
امروز جهان بر پاشنه‌ی دیگری می‌چرخد. با وجود پیشرفت‌های برق‌آسای تکنولوژیک و دسترسی آسان به تمام نقاط جهان، به رسمیت شناختن تنها یک زبان درکشوری با تنوع زبانی- فرهنگی، راهکار مناسبی برای وحدت و یگانگی نیست.  تنها قانونمند کردن حقوق شهروندی برابر است که می‌تواند مانع بروز تفکرات نژادپرستانه‌ی زبانی- فرهنگی شود.
برای ترمیم هویت آسیب دیده‌ی جمعیّت‌های زبانی غیررسمی‌مناسبترین راه حل،آموزش این زبان‌ها به طور رسمی‌و قانونی در مدارس از سطوح ابتدایی تا سطح دانشگاه، ایجاد فرهنگستان‌ زبان‌های ملیّت‌های ساکن در ایران و داشتن حقوق شهروندی برابر فارغ از ملیّت و زبان و جنسیّت، راهکاری است که می‌تواند ارزش‌های انسانی را به یک جامعه‌ی کثیرالملل برگرداند. به‌باور صاحب این قلم تنها در این صورت است که نقش اجتماعی رسانه‌ها تغییر کرده و فرهنگ و زبان‌ سایر ملیّت‌ها فرصت رشد و بالندگی خواهد یافت. زیرا که رشد و بالندگی تمام فرهنگ‌ها و زبان‌ها یگانه راهکار دموکراتیک است.% ۱۸/۰۹/۹۴
 لینک مقاله در سایت ایشیق http://ishiq.net/?p=17756