دویچه وئله : با روی کار آمدن احمدی‌نژاد فشارهای سیاسی واقتصادی برنشریات قومی افزایش یافت. برخی از این روزنامه‌ها نه فقط به دلایل فشار وتهدیدهای سیاسی، بلکه به دلیل عدم سوددهی، کاهش رایانه‌ی دولت درمعرض خطر تعطیلی قرا گرفته‌اند.
رسانه‌های قومی را کمتر می‌خرند: یک کارشناس رسانه‌های قومی درایران، درگفتگو با دویچه‌وله درباره‌ی وضعیت این رسانه‌ها توضیح میدهد که مشکل اساسی رسانه‌های قومی در حال حاضر مشکلات سیاسی و اقتصادی است. وی در این رابطه اشاره می‌کند: «بر اساس اصل ۱۵ قانون اساسی که مورد تائید نظام هم هست، تدریس و یادگیری زبان‌های قومی در کشورآزاد هست، ولی به دلیل اجرا نشدن آن بسیاری از مردم بویژه نسل جوان اقوام به زبان مادری خود تسلط ندارد واین باعث میشود که مخاطبان نشریات قومی کاهش پیداکنندوبالطبع زمینه‌ی فروش این نشریات کمترخواهد بود.» این کارشناس مطبوعات نتیجه می‌گیرد با فروش کمتر نشریات قومی آنها به مشکل اقتصادی برمی‌خورند و خطر بسته شدن آنها وجود دارد.
«ننویس، سهمیه دولت را بگیر!» ولی برخی از مدیران نشریات قومی شکایت می‌کنند که نویسندگان این نشریات در پرداخت به مسائل و مشکلات منطقه‌ی خود آزادی عمل ندارند و نمی‌توانند از دولت و یا مقامات محلی انتقاد کنند. مخاطبان رسانه‌های قومی نیز درباره‌ی مشکلات خود دراین نشریات چیزی نمی‌بینند و بنابراین آمار فروش این نشریات پائین می‌آید. مدیر یک نشریه‌ی قومی که نمی‌خواست نامی از وی برده شود، در گفتگو با دویچه‌وله می‌گوید: «نشریه‌ای که به مطالبات قومی می‌پردازد ونیازهای اقوام را درصفحات مختلفش کار می‌کند، مجبور هست ازسهمیه‌ی کمک دولت صرف‌نظر کند. رسانه‌های قومی مجبورند برای گرفتن وام‌های وزارت ارشاد ویا سهمیه کاغذ، بسیاری از مطالبات قومی وقانونی راخط بکشند واین مسئله استقلال سیاسی، اجتماعی نویسندگان این نشریات راهم محدودمی‌کند.»
افزایش فشار در دوره‌ی احمدی‌نژاد:از زمان روی کار آمدن دولت احمدی‌نژاد سهمیه‌ی کاغذ به شدت کاهش یافته است. یک کارشناس مطبوعات به دویچه وله می‌گوید، رسانه‌های قومیت‌ها در کشور اکنون یک مرحله‌ی گذار را طی می‌کنند و بسیاری از این نشریات اگر توسط وزارت ارشاد بسته نشوند، به دلیل عدم بازدهی اقتصادی خودشان را ورشکسته اعلام خواهند کرد و مجبور خواهند شد خود را عرصه‌ی خبررسانی کشور کنار بکشند.
این کارشناس مطبوعات در ادامه توضیحاتش تاکید می‌کند: «برخی از این نشریه‌ها با تک‌فروشی و یا حتی با حمایت‌های شخصیت‌های فرهنگی، اجتماعی قومیت‌ها منتشر می‌شوند. بیشتر تبلیغات و آگهی اداره‌ها و ارگان‌های دولتی نیز به نشریات وابسته به مراکز قدرت واگذار میشود.»
تفاوت نشریات قومی با نشریات کشوری: برخلاف مطبوعات سراسری که مسائل مختلف کشوری را از یک دیدگاه کلان بررسی می‌کند، حوزه‌ی توجه نشریات اقوام بیشتر به مناطق قومی است. یک نشریه کرد زبان تمرکزش بر مسائل کردستان هست. فروش نشریات قومیتی نیز درقیاس با سراسری کمتر هست ودرسراسر کشور توزیع نمی‌شوند. بنظر یک کارشناس مطبوعات، که با دویچه وله گفتگو کرد، نشریات سراسری در قیاس با رسانه‌های قومی حتی آزادی عمل بیشتری دارند، چون اکثرا در تهران منتشر می‌شوند و فضای تهران بازتر از مناطق قومی است. در مناطق قومی طبعا انتقادها هم تند وتیزتر خواهد بود و احتمال تعطیلی آنها هم از جانب وزارت ارشاد بیشتراست. نشریات قومیت‌ها برای مثال مجبورند بیشتر خود سانسوری کنند تا اسیر "کمیته‌ی نظارت بر مطبوعات" نشوند.
"درتهران هم آزادی نبود" : ولی یک روزنامه‌نگار وابسته به یکی از نشریات قومیت‌ها که اکنون در تهران کار می‌کند، در گفتگو با دویچه‌وله اظهارداشت، وقتی که روزنامه‌های سراسری تعطیل می‌شوند، سخن از ممنوعیت مطبوعات محلی و قومی بیهوده است. وی همچنین تائید می‌کند، خبرنگاران روزنامه‌های قومی در شرایطی بسیار نابرابر و دشوار فعالیت می‌کنند.
بنظر او کوچکترین انتقاد "رنگ و بوی قومی" می‌گیرد و خبرهایی که حتی از منابع دولتی و خبرگزاری‌های رسمی کشور هم در این نشریات منتشر می‌شوند، مورد اتهام قرار می‌گیرند.
وی درباره‌ی مشکلات خود توضیح میدهد که در مناطق قومی به دليل كوچک‌بودن محل، و محدویت حوزه‌ی کاری و نبود آزادی بيان برای ادامه‌ی فعالیت روزنامه نگاری به تهران آمده است، اما در تهران هم ازآزادی بیان خبری نیست.% طاهرشیرمحمدی ، تحریریه: مصطفی ملکان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر