شورای حقوق بشر سازمان ملل به قطعنامه تعیین گزارشگر ویژه ایران رای مثبت داد. این قطعنامه که با ۲۲ رای موافق در برابر ۷ رای مخالف تصویب شد، به سازمان ملل امکان تحقیق مستقیم در زمینه نقض حقوق بشر در ایران را می‌دهد.
نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل در شهر ژنو در روز پنجشنبه (۲۴ مارس/۴ فروردین) با ۲۲ رای موافق، ۷ رای مخالف و ۱۴ رای ممتنع، پیش‌نویس قطعنامه تعیین فرستاده ی ویژه برای ایران را به تصویب رساند. از ۴۷ کشور عضو این شورا، ۴ کشور در رای‌گیری شرکت نکردند.
آرژانتین، بلژیک، برزیل، شیلی، فرانسه، گواتمالا، مجارستان، ژاپن، مالدیو، مکزیک، نروژ، لهستان، کره، سنگال، اسلواکی، اسپانیا، اوکراین، بریتانیا، امریکا و زامبیا به این قطعنامه رای مثبت دادند. رای منفی از سوی بنگلادش، چین، کوبا، اکوادور، موریتانی، پاکستان و روسیه داده شد. کشورهایی چون بورکینافاسو، بحرین، کامرون، جیبوتی، غنا، اردن، مالزی، نیجریه، اوگاندا، اوروگوئه و تایلند رای ممتنع دادند.
قطعنامه‌ی تعیین گزارشگر ویژه ایران به پیشنهاد آمریکا و سوئد در نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد طرح شده بود. وظیفه این نماینده آن است که در سفر به ایران، به وضعیت حقوق بشر در این کشور نظارت مستقیم کند و خواستار پاسخگویی مقامات جمهوری اسلامی در قبال نقض موازین شود.
این قطعنامه امکان سفر یک نماینده ویژه به ایران را پس از ۹ سال وقفه فراهم می‌کند. به این ترتیب، ایران در کنار برمه و کره شمالی در شمار کشورهایی قرار می‌گیرد که کارنامه تیره‌ای در زمینه حقوق بشر دارند.
شورای حقوق بشر سازمان ملل در روز ۲۴ مارس ۲۰۱۱، افزون بر تصویب قطعنامه یاد شده در مورد ایران، ماموریت نماینده ویژه خود در کره شمالی را نیز یک‌سال دیگر تمدید کرد.
ناوی پیلای، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل در ماه‌های گذشته رسما به مقامات جمهوری اسلامی نسبت به افزایش اعدام درایران درسال گذشته و پیگرد مخالفان و منتقدان اعتراض کرده بود.
پیش‌تر، بسیاری چهره‌های سیاسی، فرهنگی و دانشگاهی ایرانی با نگارش نامه به دبیر کل سازمان ملل و خانم پیلای، خواستار تعیین نماینده‌ای برای بازدید از شرایط زندان‌ها و محاکم قضایی ایران شده بودند.
ایران که خود عضو شورای حقوق بشر سازمان ملل نیست، در نخستین واکنش به قطعنامه تصویب شده، نسبت به دخالت در امور داخلی خود اعتراض کرده است.
نخستین مرتبه پس از انقلاب ایران، ریبالدو گالیندوپل به عنوان گزارشگر ویژه ایران از سوی سازمان ملل انتخاب شد. وی توانست در زمستان سال ۱۳۶۸با برخی زندانیان سیاسی دهه شصت در زندان اوین ملاقات کند و گوشه‌هایی از شرایط نگاهداری دگراندیشان ایرانی را به افکار عمومی جهان انتقال دهد.
موریس کاپیتورن، نماینده دیگر سازمان ملل بود که از سال ۱۹۹۶ به بعد به ایران رفت و گزارش‌هایی از شرایط زندان‌ها ونوع محاکمه متهمان تهیه کرد. وی از سال ۲۰۰۲ به بعد امکان بازدید از ایران را نیافت زیرا قطعنامه شورای حقوق بشر دراین سال، حد نصاب رای لازم را به دست نیاورد.
هادی قائمی سخنگوی کمپین بین‌المللی حقوق بشر، در زمان رای‌گیری شورای حقوق بشر برای تصویب قطعنامه علیه ایران در ژنو حضور داشت। او درمصاحبه با دویچه وله، از عصبانیت نمایندگان ایران پس از تصویب این قطعنامه و رای مثبت کشور برزیل به این قطعنامه می‌گوید।% - برگرفته از سایت رادیو دویچه وئله
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر