دکترعبدالرحمن دیه جی: آقای رئیس جمهور! پس ترکمنها چی؟
دستیار ویژه رئیس جمهوری حجت
الاسلام علی یونسی درامور اقوام واقلیتهای دینی ومذهبی درخرداد 1395 درگفتگویی
با ایرنا گفت: دولت دستور داده زبانهای محلی کردی و ترکی درمدارس آموزش داده شود.
فارغ از این که آن سخنان چقدر ضمانت اجرایی دارد، این که برای
اولین بار رئیس جمهوری درایران دستور تدریس زبان ترکی و کردی درمدارس را داده
است، خود موضوعی جالب و امیدوار کننده است. اما این که چرا فقط از دو
قومیت سخن به میان آورده و سایر اقوام را مثل همیشه به فردایی نامعلوم محول کرده
موجب شگفت سایر اقوام شده است. مخصوصا ما ترکمنها که احساس می کنیم حق زیادی بر
دوش اصلاح طلبان و کاندیداهای حامی آنان چون جناب روحانی داریم. ترکمنهایی که حتی
در انتخاباتی که اصلاح طلبان با نامزدی دکتر معین موقعیت ضعیفی در سطح کشور داشتند
باز با اکثریت قاطع از کاندیدادی اصلاح طلبان حمایت کردند. ترکمنهایی که دو
نماینده اصلاح طلبشان در حادثه یاک چهل در سال 1380 به شهادت رسیدند.
اما آنچنان که پیداست کسی
توجهی به رای ترکمنها و مطالبات مدنی آنها ندارد. اگر هم قرار باشد که حقوق اندکی
برای اقوام در نظر گرفته شود، اولویت با آنهایی است که با صدای رسا اعتراضاهای
خیابانی کرده باشند و خواب راحت را از چشم مسئولین نظام ربوده باشند، نه کسانی که
با شیوه آرام و مدنی مطالبات خود را پیگیری کرده باشند.
اگر فرض کنیم که این
نوع نگرش نادرست است و باید دنبال دلایل فرهنگی و تاریخی
و ادبی بگردیم باز هم در سطح ایران ترکمنها از نظر زبانی و ادبی و
تاریخی جزو متفاوتترین و متمایزترین اقوام هستند.
آیا براستی قومی که تاریخ روشن زبانش حداقل پنچ هزار و پانصد سال است
و با زبان سومری مقاربت داشته و در دامان خود شعرا و نویسندگان بزرگی
را پروش داده و شاعری با آوازه جهانی چون مختومقلی فراغی را ببار آورده که اشعارش
در بسیاری از کشورها ترجمه شده و اهل ادب را مجذوب خود ساخته است، حق تدریس ندارد؟
آیا زبانی که کتابهای مختلفی با آن در ترکمنستان و ترکمن صحرای ایران
به چاپ رسیده و قواعد و گرامر و اهل فن خود را دارد و برای آموزش اصولی آن
با هیچ مشکلی ندارد حق تدریس ندارد؟
آیا حدود دو میلیون ترکمن اهل سنت که چون کردستان و آذربایجان و
سیستان و بلوچستان حتی حق استانی بنام خود را هم ندارند و همیشه تحت ظلم مضاعف
قرار می گیرند و به امید اجرا شدن اصل پانزده قانون اساسی به
کاندیدایی که با شعارهای خوش پا میدان می گذارد رای می دهند، حق ندارند که یک بار
هم شده رویاهای دور از دسترس خود را به واقعیت ملموس تبدیل کنند؟
براستی زبان ترکمنی که تدریس آن حدود 90 سال پیش در اتحاد جماهیر
شوروی آغاز شده و در مدارس و دانشگاهها گسترش یافته و امروز دارای تجربه ای 90
ساله است چرا باید در جمهوری اسلامی به مسئله ای بزرگ و آرزویی دست نایافتنی تبدیل
شود، و متاسفانه وقتی هم که ریئس جمهورش قصد برداشتن قدم جسورانه ای دارد یادی از
آن نمی کند؟
البته اشاره کرده اند که بعدها به اقوام دیگر هم توجه خواهند
کرد. اما آن بعد معلوم نیست که کی خواهد بود و اصلا در آن دوره کسی بنام جناب
روحانی رئیس جمهور خواهد بود یا نه؟ اگر کسی غیر از ایشان سر کار بیاید به این
تعهدات عمل خواهد کرد یا کلا در موضعی مخالف قرار خواهد گرفت.
اين نقد بگير و دست از آن نسيه بدار كه
آواز دُهل شنيدن از دور خوش است (خيام
نيشابوري)
آقای روحانی کاش
حداقل قدمهای اولیه را برداشته و برای ترکمنها نیز زمینه سازی ای انجام می دادند
تا این وعده ها درسطح همان وعده های تو خالی انتخاباتی نماند. همان دستوری را که
برای دو قوم فوق صادر کرده اند برای ترکمنها نیز مرحمت می کردند تا مسئولین استانی
استان گلستان حداقل قدمهای مقدماتی را در این زمینه بر می داشتند. چون حتی در صورت
صدور دستور نیز این موضوع کاری نیست که در طی سه چهار ماه حل شود و هماهنگی با
کارشناسان ترکمن و آماده سازی نحوه نگارش و کتاب و ...حداقل یکی دو سال زمان می
برد.
البته مطرح شدن این موضوع از
سوی رئیس جمهور در فرصت یک سال مانده به انتخابات ریاست جمهوری نیز این سوال را بر
اذهان وارد می کند که آیا آقای روحانی در این یک سال باقی مانده واقعا می
تواند موضوع تدریس زبان ترکی و کردی را عملی کند؟ یا که این هم یکی از شعارهای
نزدیک به انتخابات است. آقای روحانی اگر واقعا قصد دارد که قبل از انتخابات آینده
حداقل بخشی از شعارهای انتخاباتی خود را عملی کند، آیا رای ترکمنها در انتخابات
آینده برایشان هیچ اهمیتی ندارد؟
توصیه ام به ریئس جمهور محترم این است که چه به دلیل انتخاباتی
، چه وفا به قول، چه اهمیت حقوق دموکراتیک و انسانی یعنی به هر دلیلی که خواستند
قدمی جسورانه جهت تحقق اصل پانزده قانون اساسی بردارند، بدانند که اقوام ایرانی
بسیار گسترده تر از دو مورد فوق هستند و مخصوصا ترکمنها را با آن همه میرات فرهنگی
و فولکلور غنی و ادبیات کلاسیک ریشه دار، هیچ رجل سیاسی و فرهنگی ای نمی تواند از
چشمها بدور بدارد. ما ترکمنها هم در انتظار قدمی راهگشا از سوی رئیس جمهوری
ایران برای تدریس زبان مادریمان هستیم. نویسندگان و شعرای ترکمن با تجارب ادبی خود
در صورت روش شدن چراغ سبزی از سوی دولت، بی شک بهترین همکاریها را در این زمینه
خواهند کرد.%
برگرفته از وئبلاگ "پلی بین من و
شما"- وبلاگ شخصی دکتر عبدالرحمن دیه جی http://drdieji.blogfa.com/post-108.aspx
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر